Forum.nieśmiałość.net

[giant5r]

Ja też chyba ale nie pamiętam revierka, była byś chętna popisać ??

[Vanilla]

Jeśli chodzi o mnie, to zależało od sytuacji. Jak koleżanka prowodyrka rozdzielała role do zabawy w kopciuszka, albo inną bajke i ja jak zwykle dostawałam najgorszą role jakiejś macochy, albo czegoś to się nie umiałam zbuntować, tak samo kiedy ta ostrzegała że na mnie naskarrzy, ale za to jako jedyna potrafiłam bawić się z tymi najbardziej nielubianymi, nawet próbowałam ich wkręcać do zabawy z innymi. Pamiętam też że kiedyś zapytałam się nawet pani, czy mogę też wziąć udział w festiwalu piosenki, tak jak dwie nasze koleżanki z grupy i wiedziałam, że one tam śpiewają przez mikrofon, przed publicznością, bo pokazywali filmik. Nie wiem czemu się wtedy nie zgodziła, ale wiem że dziś nie odważyłabym się w czymś takim wystąpić, czego swoją drogą troche żałuje.

[antyk]

Ja byłem nawet wcześniej.

[olivka]

Ja właśnie jako dziecko nie miałam problemów z nieśmiałością. Dopiero po maturze zaczęłam odczuwać pierwsze objawy nieśmiałości. Teraz jestem chyba jeszcze bardziej nieśmiała niż kilka lat temu.

[tygrysek22]

Ja juz w przedszkolu byłem wyjątkowo aspoleczny. Nie chciałem z nikim zawierać kontaktów i tak mi zostało
Ale walcze z tym jak moge

[Marti]

Ja byłem. Rzuciłem wręcz to całe przedszkole w cholerę.

[Reynevan]

Też byłem. Od tamtego okresu rozpoczęły się moje problemy z alkoholem.

[tygrysek22]

[Reynevan]

Chodziło mi o pewnego użytkownika forum.

[ktojestem]

ja byłam niesmiała tylko wobec dorosłych- pani przedszkolanki i sprzataczek. Wobec dzieci nie, chociaz nie z kazdym sie bawilam.

[damianolej]

Powiem tak, ja też nie wspominam przedszkola mile pod względem przedszkolanek. Kobiety wiek 45+, przewaga tych powyżej 50. Kojarzą mi się, że dziecko musi chodzić jak w zegarku. Ciagle tylko mialy pretensje i wymogi, ze mamy sie uczyc czytać i pisać, a jak komuś nie szło, to bardzo poniżała przy wszystkich psychicznie. Nie wiem, czego uczą pedagogów. Ale z perspektywy psychologii to ich podejście do dzieci jest fatalne. Wiem, że ponad 20 lat temu były inne czasy. Tylko teraz pytanie czego uczyli ich wtedy na studiach? Z drugiej strony teraz jest kompletna skrajność, to każdy jest przekonany, że dziecko może wejść na głowę, i co sie nie stanie to wina nauczyciela. "Za moich czasów" dostawało się za takie coś w łeb. Nie zamierzam oceniać, co jest dobre, a co nie, tylko ciekawi mnie czego uczą ich na tych studiach teraz i dekady temu, skoro zachowania ewidentnie odbiegały od jakichś norm w relacjach z dziećmi/uczniami. Tylko było to dwie różne skrajności. Jeszcze jak widzę, że przez 500+ dzieci przybyło, pootwierali prywatne przedszkola i jak widzę jakie moje rówieśniczki tam zatrudnili (studiujące pedagogikę wczesnoszkolną) to mi szczena opada. Już abstrahuję od tego jak je znam osobiście, ale jak widzę co one dodają na te instagramy wraz ze zdjęciami na relacjach tych dzieci z przedszkola (to znika po czasie ) - ale ja się pytam, czego uczą ich na tych studiach? Jakim prawem robią zdjęcia czyimś dzieciom i dodają je do internetu?Każdy może przecież zrobić screena tego. Od kiedy przedszkolanka to studentka wymalowana komicznym, nastoletnim makijażem widocznym z kilometra? One dają sobą jakiś przykład. Są osobami publicznymi. Ich profile instagramowe zostawiają wiele do życzenia, co tam publikują, a to może widzieć każdy, nie mając konta. Więc jak myślę, jakie czasy głupoty dopiero idą, to lepiej dostawać po łebie od nauczycielki starej daty, niż nie umieć nic i zwalać wszystko na nauczyciela bo wchodzi do pełnienia tej roli pokolenie, które wg nie myśli... Jak będę mieć dzieci to długo się zastanowie, gdzie posłać dziecko. Najlepiej tam, gdzie się załącza jakiś alarm robią dziecku zdjęcie, żeby się pochwalić, jak tam w pracy....

[alkohol to zło]

[Młoda]

Ciekawy temat. Widać, że większość już była nieśmiała. Mnie też mama wypisała po paru dniach.

[szinuja1]

Az tak bylas niesmiala? Ja tez pamietam ze bylam, niestety mna mana widocznie sie az tak nie przejmowala zeby mnie wypisac, takze bylam zdana na pastwe losu z tymi bachorami, az do czasow szkoly. ; x

[tajemniczy]

Ja byłem dość nieśmiały podobno od zawsze - mama mi mówiła, że nawet w wieku 2-3 lat bawiłem się w piaskownicy samemu, a inni prawie zawsze w grupie. Przedszkole było dla mnie traumą, choć najgorsze były późniejsze lata podstawówki (klasy 5-8 dawnego systemu, czyli dzisiejsze gimnazjum). Mój okres przedszkolny dzielił się na 2 etapy, w 2 różnych miejscach. Z tego pierwszego pamiętam niewiele - budynek i plac zabaw (odwiedzam je czasami). Z samych zajęć pamiętam pewną sytuację, gdy jako "młody naukowiec" musiałem wszystko mierzyć, pytać dorosłych o wiek itd. Pewnego razu przyniosłem na zajęcia rozwijany centymetr, a był w grupie taki jeden "łobuziak" i mi go złapał z drugiej strony i przedarł na pół, na co oczywiście się popłakałem.

A w tym drugim przedszkolu, popłakałem się już pierwszego dnia (po dłuższej przerwie wakacyjnej) z samego faktu, że jestem z dala od rodziców. W tym wcześniejszy jakoś to do mnie jeszcze nie docierało chyba. Pocieszałem się tylko tym, że pewien kolega płakał jeszcze dłużej. Z nim się później zaprzyjaźniłem i był moim jedynym, bliższym kolegą, no i jeszcze z jednym się blisko trzymałem. Mam jednak sporo pozytywnych wspomnień, m.in. rozmowy z nimi, przyjazne spory, zabawy na placu zabaw, skakanie po grupowe oponach, niektóre ciekawe zajęcia, spacery parami po mieście - zawsze lubiłem chodzić po różnych rozkopanych ulicach, jako takie przeszkody terenowe:) Nie znosiłem za to przymuszania do jedzenia (trauma po galaretce z żelatyną została mi do dziś) i leżakowania pod opieką dyrektorki (raz w tygodniu), bo trzeba się było prosić o wyjście do toalety, a nie zawsze pozwalała:)

[szinuja1]

Dosc duzo pamietasz, ja ze tego okresu pamietam jakies wyrywkowe sytuacje tylko. Za to przez jakis czas pracowalam w przedszkolu i takie dzieci bardzo latwo jest wylapac i wystarcy poswiecic im tylko troche wiecej uwagi niz reszcie i one w tym wieku jeszcze dosc latwo zmieniaja swoja samoocene. Nie wiem czemu wiekszosc przedszkolanek tego nie robi. Przynajmniej u mnie w przedszkolu jakos nie pamietam takich sytuacji, pamietam za to ze to te najglosniejsze i najbardziej ekspresyjne dzieci mialy sporo uwagi i pozytywnych wzmocnien. Tak samo zreszta bylo, gdy pracowalam w przedszkolu.

[tajemniczy]

Ja właśnie najwięcej pamiętam z dzieciństwa, bo wtedy wszystko najmocniej przeżywałem. Miałem masę pasji, choć takich indywidualnych raczej. Ogólnie w tym wieku było burzliwie, ale ciekawie:) Późniejsze moje życie jakoś tak szybko zleciało... i w sumie niewiele się we mnie zmieniło:) Może tylko tyle, że staram się teraz bardziej wtopić w tłum, bo wiem, że ludzie nie lubią zachowań niekonwencjonalnych. A ja nie tylko jestem nieśmiały, ale mam trochę inny sposób bycia.

[szinuja1]

Jedz do Anglii, pomieszkaj tam przez rok w jakims wiekszym miescie to Ci sie zmieni sposob patrzenia na rozne sprawy. Przede wszystkim dostrzezesz ze to nie ,,ludzie,, jako tacy, to polacy i polska mentalnosc a wiedzac to i dostrzegajac rzeczy ktorych wczesniej nie dostrzegales albo brales za oczywiste, bedziesz wstanie sie do tych negatywnych opinii i spojrzen ludzkich bardziej zdystansowac. A poza tym przez ten rok w UK bedziesz sobie mogl swobodnie zyc ze swoim niekonwencjonalnym sposobem bycia i zobaczysz ze po pierwsze na nikim to nie robi wrazenia, a po drugie ze w okolo jest wielu jeszcze wiekszych swirow.

[tajemniczy]

Z tym się w pełni zgadzam, w ogóle każda podróż i każde wyzwania powoduje, że potem dotychczasowe problemy wydają się malutkie, gdy się do nich wraca. Poza domem jest się zmuszonym do nawiązywania kontaktów z przypadkowymi ludźmi i z czasem robi się to bez zastanowienia. I zgadzam się odnośnie Polaków, też mam tu o większości ludzi negatywne zdanie. Akurat Anglia jakoś bardzo mi nie "leży", ale marzy mi się np. Austria, czy Szwajcaria - z ich kulturą, spokojem życia, bezpieczeństwem - tam bym się świetnie czuł. Aczkolwiek nie byłem w Londynie, może masz rację. Takie życie w dużym, kolorowym mieście też ma coś w sobie.

A wracając do tematu, to po latach, gdy np. pojawiła się "nasza-klasa" i znalazłem znajomych z przedszkola, chętnie bym nawet tam wrócił wspomnieniami:) Nawet planowaliśmy taką wizytę. Usiadłbym na tym małym krzesełku, pobawił się klockami... jakoś tak wspominam głównie te fajne chwile. No i był to jedyny okres w życiu, gdy miałem powodzenie u dziewczyn:) Wtedy nie było żadnych "podchodów", "zdobywania", żadnych oczekiwań odnośnie zaradności, zarobków, męskości, siły... takie fajne było to życie, naturalne.

[Młoda]

Cytat:

Wysłany: Wczoraj 18:47      Az tak bylas niesmiala? Ja

Mama mi mowila że nie chcialam chodzic do przedszkola. Ja pamiętam kilka sytuacji. Pamiętam że się wstydziłam zgłosic wyjście do łazienki i sie posikałam na dywan.

[ Dodano: 13 Lipiec 2018, 07:53 ]

szinuja1 napisał/a:

Za to przez jakis czas pracowalam w przedszkolu i takie dzieci bardzo latwo jest wylapac i wystarcy poswiecic im tylko troche wiecej uwagi niz reszcie i one w tym wieku jeszcze dosc latwo zmieniaja swoja samoocene. Nie wiem czemu wiekszosc przedszkolanek tego nie robi..

Może dlatego że nieśmiałe dzieci siedzą cicho w kącie i nie robią problemu, więc niech siedzą dalej...

[korneliusz]